Wat me opvalt?

Dat de inzet voor meer natuur op het scherpst van de snee voelbaar is. Soms zó op het scherpst van de snee dat de mens geen plek in de natuur meer gegund wordt.

‘We moeten wegblijven uit natuurlijke bossen en vooral geen wilde planten oogsten, want die zijn voor de dieren. Wij, mensen, hebben al genoeg kapot gemaakt.’ Die strekking lees ik vaker en vaker.

Wat dan door mijn hoofd gaat?

‘Je wilt de natuur beschermen door jezelf los te koppelen van de natuur? Dat werkt toch niet? Wij, mensen, zijn toch evenzeer onderdeel van de natuur als de dieren?’

En…

‘Zijn we niet precies een scheve schaats beginnen rijden op het ogenblik dat we ons los begonnen wanen van de natuur?’

Ik stel het omgekeerde voor: niet loskoppelen van, maar juist meer opgaan in de natuur, beter met haar leren samenwerken, vanuit dankbaarheid & verwondering.

De scheiding tussen ons en de natuur extra vergroten, gaat ons geen soelaas bieden: de ecologische voetafdruk van winkelen in de supermarkt ligt hoger dan die van voedsel van het land verzamelen.

En hoezo zou er niet voldoende zijn voor ons en de dieren? Ken je de natuur? De natuur heeft overvloed in haar DNA gegrift staan. Ze creëert overvloed. Toch…, als wij haar daar de kans toe geven.

Dus… laat ons elkaar toch niet zó aanvallen op onze pogingen het wilde, ongecensureerde, natuurlijke terug een plek in ons leven te geven. Dit is, zo geloof ik, onze enige hoopvolle weg. 💚