We worden in ijl tempo met crisissen geconfronteerd: waterschaarste, verstoorde stikstofkringlopen, verlies van biodiversiteit, aanwezigheid van landbouw- en industrieel gif, enz.

Hebben we een hart voor moeder Aarde, dan kunnen we ons hierdoor verdrietig en onmachtig voelen.

Maar dit is niet nodig!

Wij, als individu, kunnen van grote betekenis zijn: wij kunnen leren hoe water in de bodem te laten infiltreren en welke planten aan te planten als voedsel voor onszelf en dieren. Wij kunnen leren hoe een terrein van gif te zuiveren en de bodem opnieuw vruchtbaar te maken. Wij kunnen leren welke functies onkruiden vervullen. Wij kunnen leren om tuinen aan te leggen die zichzelf bij droogte of extreme hitte in stand kunnen houden. Deze technieken zijn geen moeilijke methoden. We kunnen ze onszelf aanleren door de natuur te observeren.

Soms gaat dat aanleren vlotter, als jou een structuur aangereikt wordt. Die structuur probeer ik via de academie te creëren.

Geraak je vertrouwd met de materie, dan zal je glas steeds halfvol zijn. Overal zal je bruikbare (on)kruiden vinden en overal zal je de aanwijzingen begrijpen die de natuur je geeft. Je zult herkennen hoe de natuur op een welbepaalde plek wil evolueren en je zult jouw steentje kunnen bijdragen.

De natuur zal jou voortdurend inspireren. En jij zult de natuur met jouw handelingen kunnen verrijken. De natuur en jij zullen het beste in elkaar naar boven halen. Jullie zullen in jullie onderlinge samenwerking floreren.

Zo zullen meer en meer tot de verbeelding sprekende plekjes ontstaan: ecologisch-eetbare paradijsjes, bruisend van leven. Anderen zullen geraakt worden en jouw voorbeeld willen volgen. Een rimpeleffect ontstaat en…

… geleidelijk aan creëren we zo gezamenlijk een nieuwe aarde: een vruchtbare oase met een goed leven voor elk wezen.

Dat is wat ik voor me zie.